Dit gaat totaal voorbij aan een geschiedenis van linkse bewegingen die, al dan niet bewust, en vaak met ‘strategie’ als reden, wel degelijk de strijd van hele bevolkingsgroepen negeerden – of daar zelfs negatief tegenover stonden. Als deel van hun bondgenootschap met de Amerikaanse president Roosevelt in de jaren dertig maakte de Communist Party of the USA allerlei concessies aan racistische zuidelijke Democraten. In Nederland maakte de PvdA de strategische keuze dat haar regeringsdeelname belangrijker was dan Indonesische onafhankelijkheid en voerde ze een bloedige koloniale oorlog. In de jaren zeventig wilden veel socialistische groepen zich aanvankelijk verre houden van homo-emancipatie, bang dat een dergelijk taboe-onderwerp maar verdeeldheid zou zaaien. Waar het artikel aan voorbij gaat, is dat “de grote meerderheid die belang heeft bij een fundamenteel andere verdeling van kennis, macht en inkomen” al verdeeld is, dat deze verdeeldheid geen van buiten ingevoerd element is. Een zwarte arbeidster die meermalen...
↧